Nicaragua: de highlands

Op het moment dat ik dit typ, is het heel hard aan het stormen en onweren en de pc is al 2 keer uitgevallen. Hopen dat 't het nu blijft werken!

01-10-2015
Vandaag gaan we de trip richting de highlands van Nicaragua maken, waarbij we beginnen in Matagalpa. Matagalpa ligt min of meer in een dal, omringd door heuvels. Het is de zevende stad van Nicaragua en heeft naast een bruisend centrum ook veel natuur en koffieplantages.

We willen liever niet via Managua gaan omdat we daar van busterminal moeten wisselen. In Managua zijn 3 busterminals, aan elke kant van de stad één. Dat betekent dat je de hele stad door moet voor je de andere bus kan pakken. Taxichauffeurs maken hier handig gebruik van en vragen rustig $20 voor dat ritje. Omdat we gister al van een Israëlisch meisje hebben gehoord dat je de trip via een andere route kan maken, besluiten we het erop te wagen.

Na een ontbijt in het centrum van Granada, gaan we terug naar Davids huis om de spullen te pakken. We vinden het vreemd dat iedereen voor zijn huis staat (dat zal vast niet zijn om ons uit te zwaaien) en eenmaal bij David blijkt dat er elke week aan ongediertebestrijding wordt gedaan om ziektes tegen te gaan. Dat houdt in dat mannen met sprays elke kamer van elk huis langsgaan om een soort gas in de kamers te sprayen (als ik het zo typ, klinkt het een stuk erger dan het klinkt...). Dan maar even een kwartiertje buiten op de stoep wachten!

Zodra we weer naar binnen kunnen en de spullen kunnen pakken, nemen we afscheid van David en gaan we richting de bushalte. Paul maakt meteen vrienden als hij een flesje cola haalt. Een meneer met een snor waar je u tegen zegt, begint tegen hem in vlot Spaans te brabbelen. Het enige wat we er van kunnen maken is dat hij zich afvraagt waarom Paul deels rood is en deels wit (un poco blanco y un poco rojo...¿por que?!). Niet wetende dat dit komt omdat Paul gister aan de Laguna een beetje verbrand is.

*11:10-12:10 de ´chickenbus´(lokale bus die je overal brengt. Er zitten geen kippen in de bus, maar je zit soms wel als kippen in een legbatterij op elkaar gedrukt. Daar tegenover staat dat het zowel goedkoop, als een makkelijk transportmiddel is) vanaf Granada naar Masaya. De buschauffeur hanteert het credo mañana mañana en kachelt rustig door. Ondertussen springen mensen in en uit de bus om etenswaren te verkopen. Eenmaal in Masaya blijkt dat dit niet de beste plek is om eventueel 's nachts rond te lopen met backpacks. Een man gaat rustig achter de deur van zijn wagen staan om te plassen, maar de straal schiet onder de deur door. Gelukkig kunnen we op tijd opzij springen. Na even in steenkolen-Spaans te hebben gevraagd waar de bus naar Tipitapa vertrekt, stappen we op de bus en kunnen we vertrekken.

*12:35-13:30 vanaf Masaya naar Tipitapa. We hebben mazzel! De bus naar Matagalpa gaat ongeveer eens per uur en nog geen kwartier later kom 'tie aan!

*13:45-16:10 Tipitapa-Matagalpa. De bus zit behoorlijk vol, maar de mensen in de bus zijn heel vriendelijk en schuiven door zodat we naast elkaar kunnen zitten. We kunnen de backpacks niet (zoals bij de vorige busritten) op het dak leggen en de bus zit behoorlijk vol. Paul kan zijn tas voorin kwijt en ik prop mijn tas in de beenruimte die we hebben. Deze rit duurt een stuk langer en de bus wordt steeds voller. We hebben geen flauw idee waar we uit moeten stappen. De lonely planet heeft geen kaart van Matagalpa en we hebben er zelf geen meer opgezocht. Stom! Als we uitstappen zien we meteen dat deze stad in zijn geheel niet lijkt op het koloniale Granada. We voelen ons verloren en zo zien we er ook uit. Het slechtste wat je kan doen op zo'n moment. Als we iemand vragen waar het park is waar we een hostel hopen te vinden, komen er al snel meer mensen op ons aflopen die niet het beste met ons voorhebben. Een meisje komt naar ons toe en spreekt een aardig woordje Engels en wijst ons de weg (weliswaar de verkeerde, maar we zijn in ieder geval weer onderweg!). Echter, twee van de mannen die ons wilde helpen blijven ons achterna lopen. Een loopt op een gegeven moment de andere kant op, maar de ander spreekt ons telkens aan als we stilstaan en vraagt om vanalles. Van het weinige dat we verstaan, weten we dat het niet veel soeps is. Op een gegeven moment hadden we de ene man achter ons lopen en kwam de andere man langs de voorkant weer naar ons aflopen. Toen was Paul er klaar mee en hij heeft ze duidelijk gemaakt dat hij hier niet van gediend was. We hebben toen ook meteen besloten dat we alleen nog maar de weg aan vrouwen zouden vragen. Die hebben misschien minder richtingsgevoel (ik heb in ieder geval vaak geen flauw idee waar ik ben) en die zijn minder vervelend (sorry mannen).

Hier moet ik even stoppen want het onweert te hard om de pc aan te mogen laten staan.

En we kunnen weer!

Uiteindelijk vinden we aan het eind van de middag een hostel dat er redelijk uitziet aan de buitenkant, hostel El Rey ($20). De kamer is klein en donker, maar wel schoon en een eigen badkamer. Na de lange rit stinken we ontzettend en ik besluit maar meteen een geimproviseerde was te draaien in de douche. De kleren hangen we in de kamer in de hoop dat ze drogen als we de ventilator aan laten staan.

´s Avonds lopen we nog even door het centrum van Matagalpa. We willen een restaurant vinden dat in de lonely planet hoog aangeschreven staat, maar we kunnen het niet vinden (de straten hebben niet allemaal namen). Dat geeft ons goed de gelegenheid om lekker rond te lopen en de stad verder te bekijken. We vinden een ander restaurantje (Piqué) en hebben we het meest fantastische eten in Nicaragua. We schrikken als we de rekening krijgen: hoe kun je zó goed eten, voor zo weinig geld?


02-10-2015
Vandaag willen we een hike gaan maken in Reserva Natural Cerro Apante. Ik durf zelf niet meer te navigeren, dus we besluiten het onderweg maar gewoon te vragen aan mensen. Als we uiteindelijk bij de ingang van het park komen(waarbij we veel heuvels op en af zijn gelopen en eigenlijk al een hele hike hebben gemaakt), beginnen er wat druppels te vallen. ´Dat komt wel goed´ zeggen we tegen elkaar. Uiteindelijk begint het te plenzen en wenken een paar Nicaraguanen ons om met hen te schuilen onder een dakje. Het blijft maar regenen en er komt ook nog eens onweer bovenop. Met z´n allen hopen we dat het niet inslaat op ons afschuilplekje, want het komt steeds dichterbij. Na ongeveer een uur te hebben gewacht, neemt de onweersbui af, maar blijft het nog steeds regenen. Na nog eens een half uur, zijn we het een beetje beu. De track kunnen we niet meer doen: van de paden is niet veel meer over en het pad naar de top van de berg is niet bepaald stabiel meer. We gaan daarom maar terug naar het hostel. We houden de stemming erin door verschrikkelijk slechte Nederlandse muziek te zingen (en elk ander nummer waar het woord ´regen/rain´ in voor komt) en komen als twee verzopen katten aan. ´s Avonds lopen we nog even door het centrum waar op het plein voor de kerk een heus dansfestijn plaatsvindt. Daarna eten we weer bij Piqué en gaan we terug naar het hostel om onze spullen in te pakken.

03-10-2015
We gaan snel ontbijten bij een koffietentje waar we gister ook hebben gegeten. De kleren die ik eergister heb gewassen zijn bij lange na niet droog (wat achteraf gezien ook redelijk logisch was aangezien er geen ramen waren of niets) en de kleren stinken dan ook behoorlijk. Desalniettemin pakken we onze spullen, checken we uit en lopen naar de bus terminal (die we deze keer wel van te voren op hebben gezocht op internet). Vanaf hier pakken we om 10:50 de bus richting Estelí, waar we om 12:35 aannkomen.

Estelí ligt in het noordwesten van Nicaragua en is met bijna 120.000 inwoners de zesde stad van het land. Net als Matagalpa, kent Estelí veel natuurgebieden en bergen. Daarnaast staat Estelí bekend om het fabriceren van sigaren.

Naar onze mening, hangt er in Estelí een beter vibe dan in Matagalpa. Ja, we moeten een eind lopen naar het centrum vanaf de bushalte, maar we hebben geen enkele moeite om het hostel te vinden dat we hebben uitgekozen: Sonati ($25, eigen badkamer). Sonati is een hostel er naar streeft om zo milieubewust bezig te zijn (We don´t have a plan(et) B). Een eigen keuken, waar werkelijk waar álles qua afval wordt gescheiden, milieulessen voor schoolkinderen en ecologische tours is wat Sonati onderscheidt van andere hostels. Na de late lunch, blijven we lekker in het hostel en kijken we wat we in Estelí willen gaan doen.

04-10-2015
We merken dat zondag hier een ´off-day´ is. Bijna niets is open, ook de toeristische attracties en tours niet, dus dat is een mooi excuus om niet heel veel te doen vandaag. We kijken of we een ATM kunnen vinden (wat nog een redelijke uitdaging blijkt te zijn omdat niet alle banken onze pinpas accepteren) en we ontbijten. Omdat Sonati heel milieubewust is, besluiten we ook maar direct van de wasmachine gebruik te maken (om toch met het milieu bezig te zijn, hangen we de was wel buiten op in plaats van in de droger). Verder praten we met andere backpackers over hun ervaringen en halen we ´s avonds streetfood.

05-10-2015
Vandaag maken we een trip naar de Tabacalera Santiago, één van de fabrieken in Estelí die sigaren maken. We zien hier hoe (vanaf het begin tot het eind) sigaren worden gemaakt. Ook zien we hoe de kistjes worden gemaakt en geschilderd. Daarnaast mogen we ook allebei een eigen sigaar rollen, wat best wel lastig is! ´s Middags gaan we naar Galería de Héroes y Mártires (een gallerie die gewijd is aan de gevallen revolutionairen), de Catedral en Museo de Hisoria y Arqueología (waar het ontstaan van Estelí wordt getoond). ´s Avonds eten we bij Café-Arte Tipiscayán waar lokaal eten wordt geserveerd door een uitermate vriendelijke man. Verder blijven we in het hostel en pakken we onze spullen om morgen naar Léon te gaan, dat richting het zuiden bij de Pacifische oceaan ligt.