Nicaragua: San Juan del Sur, Masaya en Granada

16-10-2015
Het is niet mijn dag. Ik weet niet of het door de drank of door het avondeten van gister komt, maar ik voel me beroerd. We pakken de spullen en ontbijten in het hostel. Om 10:00 haalt de taxi ons op en brengt ons naar de haven in Moyogalpa. We pakken de boot van 11:00 en we zien dezelfde Nederlanders die we ook op de heenweg zagen en die we tijdens een hike langs zagen scheuren op scooters. De bootreis gaat door de kletspraatjes snel en ik ben blij dat ik me minder beroerd voel. Samen met een Spaans koppel delen we een taxi vanaf San Jorge (haven) naar San Juan del Sur, waar we gemakshalve hetzelfde hostel nemen als zij (guesthouse Javier, $20). Het ziet er simpel, maar schoon uit. De kamer heeft wel een bijzonder element: zowel de douche als de wc zijn 10 cm verwijder van het bed. Met enkel een gordijntje als afscheiding. Geen probleem...op zich. Maar dan gaan we lunchen bij een pizzeria (fantastische pizza's, maar ik blijk er niet zo goed tegen te kunnen). We lopen een rondje en zien het het op één na grootste Jezus beeld vanaf het strand. Het is lekker weer en we besluiten om naar het strand te gaan. In het hostel voel ik me al niet zo lekker en als we naar het strand gaan wordt het al niet veel beter. We zwemmen in de zee en drinken wat bij een tentje waarbij we stoelen op het strand hebben. Ik voel me alleen steeds slechter, laten we het erop houden dat de pizza er even snel uit komt als dat 'tie erin ging. Terug in het hostel besluiten ik maar een dutje te gaan doen. Rond 19:00 gaan we toch nog maar wat proberen te eten bij Taco Stop, wat verrassend goed gaat. Als we terug komen in het hostel doen we allebei nog een dutje zodat we het beruchte nachtleven van San Juan del Sur aankunnen. Tegen de tijd dat we wegwillen is er echter niemand in het hostel, alle lichten zijn uit en de ingang zit met een enorm hangslot dicht. We lopen naar boven, proberen een andere uitgang te vinden, kloppen op deuren en roepen of iemand ons kan helpen. Niets. Ik vind wel een sleutel die wonder boven wonder op het hangslot past en als Paul succesvol de deur van buitenaf open kan doen, besluiten we maar om de sleutel mee te nemen en een briefje weg te leggen (bedankt Google Translate!). Jammer dan, maar ik ga niet opgesloten zitten en mijn avond verdoen. We gaan naar Howlers, een populaire bar niet ver van ons vandaan. Het regent alleen wel pijpenstelen en tegen de tijd dat we er zijn, zijn we doorweekt. Het is Ladies Night en dames krijgen gratis rum en wodka tot middernacht. Dat blijkt ook wel als we aankomen. Alle dames zijn helemaal van de kaart en ook de heren zijn niet bepaald nuchter meer. We drinken een paar drankjes, besluiten dat er geen beter vermaak is dan leedvermaak en vertrekken naar een ander barretje. Het andere barretje is bijna leeg, maar de muziek is goed. Ook hier is het 'goedkoopheids-gehalte' hoog. Het tentje sluit na een tijdje en we lopen door naar Rivas, een club die aan het strand ligt en goede muziek draait. Als we onze zakken vol hebben, lopen we terug naar ons hostel. Niemand lijkt de sleutel gemist te hebben!


17-10-2015
We twijfelen: blijven we in San Juan del Sur of gaan we door naar Masaya? San Juan del Sur is een paradijs: leuke winkeltjes, restaurantjes, barretjes, zee, strand...maar het zit vol met toeristen. We pakken onze spullen en na het ontbijt gaan we richting de bushalte. De bus naar Rivas rijdt net weg en dus moeten we wel ergens koffie gaan drinken (niet heel vervelend). Na een half uurtje kunnen we de volgende bus pakken (11:30) en het lijkt alsof de beenruimte in de chickenbus steeds kleiner wordt. Gelukkig is het maar een klein uurtje naar Rivas, waar we overstappen op de bus naar Managua. Deze is echter bomvol. Onze tassen worden onderin de bus gepropt en er is geen zitplek meer. Wij en nog een hoop andere mensen moeten dus staan. Dat is oncomfortabel, maar het wordt nog erger als verkopers zich langs ons proberen te wurmen (en mijn derrière is niet de kleinste). Als het begint te regenen gaan ook de raampjes dicht en worden we getrakteerd op een gratis sauna. Gelukkig houdt het snel op met regenen en kan ik na verloop van tijd naast een Noors koppel gaan zitten, die net naar Nicaragua zijn verhuisd en een puppy meehebben. Ik ben helemaal gelukkig als ik de puppy mag vasthouden. Ondertussen probeert iemand er met mijn rugtas vandoor te gaan, die we in het bovenste vak hebben gelegd. Als Paul daar een stokje voor steekt, zegt de man 'oh nee, ik heb deze nodig' en dan pakt hij Pauls tas!! Uiteindelijk gaat hij er met een andere tas vandoor en weten we niet of het nou zijn tas is of niet...

Al met al stappen we uit op de verkeerde plek. Gelukkig is het niet meer ver en staan we met de taxi (met een vrolijke taxi-chauffeur die ons vanalles vraagt en we braaf 'si' of 'no' antwoorden maar vrijwel geen flauw idee hebben wat de beste man zegt) in 5 minuten bij het hostel (Mi Casa, $14). We dumpen de spullen en proberen lunch te vinden, want inmiddels is het al 14:30. Het enige wat we vinden is een smoothie-bar in Parque Central, waar we de beste smoothies in heel Nicaragua drinken! Dragonfruit met sinaasappel/mango.

We lopen naar Laguna de Masaya, een enorm meer tussen de bergen. We hebben een goed uitzicht en als we teruglopen, nemen we een alternatieve route waardoor we het dagelijkse leven hier in Masaya kunnen inschatten. Toerisme is hier nog niet erg bekend en we worden best wel bekeken, maar de mensen zijn vriendelijk en vinden het prachtig als we in ons beste Spaans 'ola' of 'buenas tardes' zeggen.

In het hostel is bar weinig te doen. Het is echt een familiehostel, want in de prive-vertrekken achterin, zitten ze met z'n allen te feesten (blijkbaar is de broer van onze hostess overleden afgelopen dinsdag, traditie hier is dat ze eerst rouwen en vervolgens het leven vieren). Verder blijkt het heel moeilijk te zijn om in Masaya een restaurantje te vinden (lees: niet bestaand). We eten uiteindelijk in een tentje wat tevens een bar blijkt te zijn en de dj draait hele harde en slechte muziek. Terug in het hostel bekijken we onze opties (wat ook niet soepel gaat want: geen wifi).


Uitspraak van de dag: Ik ben de chele van de maand in Masaya


18-10-2015
Als we 's ochtends een smoothie ophebben, willen we nog even naar de Mercado Municipal. De taxichauffeur zet ons af bij de verkeerde markt en dus krijgen we een boel verkopers op ons dak. De souvenirs zijn helaas ook niet fantastisch, dus nadat ik schoenen heb gekocht (al mijn schoenen zijn rijp voor de vuilnisbak), gaan we weer terug naar het hostel. Daar proberen we de sleutel van de kamer weer in te leveren, maar er is niemand van het hostel in de buurt. Ik denk dat ze allemaal een kater hebben. We leggen hem dus maar neer bij de 'receptie' en lopen naar de busterminal. Dat blijkt een heel eind lopen te zijn en tegen de tijd dat we bij de busterminal zijn, hebben we alsnog de goede markt gezien (niet meer ingeweest). We kunnen nog net op de chickenbus naar Granada springen. Het is weer een lekkere warme zweetdag, voornamelijk in de chickenbus. Ook deze keer wordt de naam van de bus waargemaakt. Na een half uur moet een dame naast ons eruit en tovert zo een dode kip onder haar stoel vandaan! In Granada lopen we naar het hostel El Momento ($17) wat echt een mooi hostel is. Een binnentuin met hangmatten, pc, bar en restaurantje en leuke kamers. We hebben het meteen naar ons zin en als we wat hebben gegeten in het restaurantje, raken we aan de praat met een Engelse dame die al 12 jaar reist. Ze is schrijfster en kan dus overal werken. Inspirerend! Tegen de tijd dat we uitgekletst zijn, is het 19:00 en dus tijd voor het avondeten. We hebben allebei reuzehonger, maar dan is een keuze maken nog moeilijker. Uiteindelijk eten we bij een redelijk goedkoop tentje met aardige bediening. 's Avonds hangen we rond in het hostel, werk ik eindelijk mijn reisverslag bij en bedenken we de plannen voor de laatste twee dagen.