Nicaragua: Laguna de Apoyo, terug waar het begon

19-10-2015
Wat kan een goede nachtrust toch veel betekenen voor een mens. We hebben goed geslapen, zijn blij dat we in een mooi hostel zitten. Na een ontbijtje in Café Blue (havermout met granola en banaan is mijn absolute favoriet daar), pakken we de spullen in het hostel en gaat Paul nog een keer naar de KNO-arts om zeker te zijn dat hij overmorgen kan vliegen zonder dat z'n trommelvliezen knappen. Ik ga ondertussen een poging wagen om souvenirs te kopen. Veel mensen kunnen goed souvenirs shoppen, dit talent ontbreekt mij en dus keer ik met lege handen terug. Wel heb ik een mooie tas gezien bij een vriendelijk vrouwtje die telkens haar tanden bloot lachte (met de ene tand die ze nog had) als ik Spaans probeerde te praten. Maar ze vond het prachtig en ze vertelde dat zij de tassen zelf maakte en dat zij met haar familie het handwerk als onderhoudsmiddel hebben. Nadat Paul terug is, ga ik alsnog die tas kopen en rond 13:00 gaan we met de backpacks op zoek naar een taxi. De taxichauffeur gaat akkoord met een relatief fatsoenlijk bedrag (lees: onderhandelen tot en met) en brengt ons naar Laguna de Apoyo, hostel Paradiso ($20, koffie, thee en kajaks inbegrepen). Wederom staan we versteld van het uitzicht en we zijn blij dat we hier nog twee nachten kunnen blijven om de reis af te sluiten. Omdat we hier al eerder zijn geweest, heeft Paul al een mooie dagplanning gemaakt: eten (want dat is hier zo goed), pingpongen, poolen, zwemmen en kajakken. In mijn hoofd ziet de planning er iets anders uit: bruin worden.

We bereiken een compromis en gaan eerst wat lunchen, pingpongen in de zon en dan zwemmen. Tijdens het zwemmen blijkt dat er nog twee Nederlandse stelletjes in het water zijn:

-stelletje 1: drinkt bier in het water en is heel gezellig tegen elkaar
-stelletje 2: (meisje tegen jongen) 'niet doen, niet zo schommelen in die kajak' (jongen tegen meisje) 'waarom niet?' (meisje tegen jongen) 'ja straks word ik nog nat met al dat water' (het kibbelen gaat nog even door). Vervolgens springt de jongen uit de kajak waardoor het meisje alsnog zeiknat wordt. Stelletje 2 heeft niet door dat wij en stelletje 1 ook Nederlanders zijn.

Er zitten ook mensen uit de USA (en één Mexicaan: Leo) in het water die het grappig vinden om 1 persoon een wijnglas boven het water te laten houden, zodat de rest er stenen in kan gooien...fijn, want als dat glas breekt, ligt er vanalles in het water. Gelukkig zijn ze allemaal zo zat, dat ze het wijnglas niet raken.

We ontmoeten een Zwitserse jongen (Manuel) en een meisje uit Cambodja/USA (Nita), waar we de rest van de avond mee optrekken en kletsen. Het vak rechtsvergelijking was er niets bij, ik heb van deze avond meer geleerd over het recht in andere landen dan tijdens dat vak.

Als Manuel en Nita gaan slapen, zien we dat stelletje 1 en stelletje 2 gezellig zitten te keuvelen en ze vragen of we zin hebben om erbij te komen zitten. Omdat de bar een tijdje later sluit, haalt iedereen wat spullen erbij die hij/zij zelf heeft meegenomen. We blijken allemaal precies hetzelfde te hebben gehaald: dezelfde rum, dezelfde cola en dezelfde chips. 'Want dat kennen we, dus dat halen we' (oftewel: wat de boer niet kent, dat vreet 'tie niet). Het is heel gezellig. Ook komt dronken USA-er Raymond ons gezelschap houden gedurende de avond. Raymond is koning van de wereld en de zeeën, slaapt liever in een badkuip dan in een bed (hoewel zijn grootste angst is om te verdrinken) en reist alleen totdat hij de juiste man heeft gevonden.

Stelletje 1 besluit te gaan skinny dippen. Al snel rent stelletje 2 erachter aan en halen ons over om mee te komen. Ik dacht dus echt dat dat met ondergoed aan was. Maar nee. Ach, het is een ervaring opzich: in het donker in dat enorme meer, dobberend in een zwemband, terwijl het onweert (geen donder, wel lichtflitsen, maar het echte onweer was dus heel ver weg), puur natuur. Als we nog een laatste drankje doen, komt Leo de Mexicaan langs. Hij heeft geen kleren aan en slechts een petje voor zijn 'edele delen'. De USA-ers hebben zijn onderbroek verstopt toen hij ging zwemmen en niemand vertelt hem natuurlijk waar dat ding ligt. Leo, de blote Mexicaan. We zien hem nog een paar uur rondwandelen, met zijn petje.

Liedje van de dag (door Paul gemaakt): soy un chele, y en Nicaragua es muy caliente! ('ik ben een bleekscheet en in Nicaragua is het heel erg warm'. Nee, hij had nog geen drank op, ja dit heeft hij door de straten van Granada lopen zingen)


20-10-2015
De laatste dag is aangebroken. Ik ben vroeg wakker en besluit om mijn planning van gister voort te zetten: bruin worden. Met mijn bikini, handdoek, zonnebrandcrème en koffie, loop ik naar beneden om in een stoeltje te gaan zitten. Stelletje 1 ligt al op het vlot dat in het meer ligt en als ik daar ook naartoe ben gezwommen, komt ook stelletje 2 aan. Het is behoorlijk zonnig vandaag en bruin worden lukt wel. Om 9:00 al verbrand zijn, is zelfs voor mij een record. Als we terug zwemmen, komt ook Paul aanlopen en gaan we ontbijten.

Stelletje 1 en 2 vervolgen hun reis door Nicaragua en wij gaan zwemmen en zonnen. Rond de middag komt de Engelse schrijfster Deneice, die we in Granada hebben ontmoet, gearriveerd en daarmee brengen we het grootste gedeelte van de middag door.

Tegen het eind van de dag zijn Paul en ik behoorlijk rood (ik maak mijn oude bijnaam uit Bali 'lobster' weer waar). We gaan nog pingpongen en worden weer vergezeld door Nita en Manuel. Ik ga douchen en Paul gaat jeu-de-boulen met Manuel en Nita.

Het weer is compleet omgeslagen, het waait hard en de zon is weg. We pakken de spullen alvast in en als we willen gaan avondeten, komen we Deneice weer tegen. Ze is een van de meest inspirerende personen die ik ooit ben tegengekomen: ze is geïnteresseerd in thema's zoals talen, vluchtelingen, rechten, sociale problemen en kan het van twee kanten bekijken waarbij het voornamelijk interessant vindt om de thema's te bespreken met mensen buiten het VK. Open, eerlijk en sociaal. Leuk gezelschap en als we later in 'de val worden gelokt' omdat in het restaurant een potje Triviant voor een goed doel wordt gespeeld, vormen we tijdelijk de drie musketiers. We komen op de derde plek en winnen een liter bier, maar die wil geen van ons dus geven we hem weg.

We kunnen het nog niet geloven dat het nu echt over is. Over ongeveer 4 uur moeten we ons bed uit en verlaten we dit prachtige land na 3 weken. Met moeite vallen we in slaap.


21-10-2015/22-10-2015
Die 4 uur gaan toch te snel. Om 03:15 slepen we onzelf het bed uit, poetsen we onze tanden en pakken we de tassen. De taxi komt ons om 04:00 ophalen. Slaapdronken zitten we in de taxi en snuiven voor de laatste keer de jungle-geur van Nicaragua op (die soms wordt bijgestaan door heel wat minder aangename geurtjes, het lijkt af en toe alsof er een beerput is opengetrokken). Op het vliegveld gaan we ontbijten, wordt overal 20 keer gevraagd of je ontbijt wil en gaan we maar naar de minst opdringerige, wat de Subway bleek te zijn en niet bepaald een succes was. Om 7:15 vertrekt het vliegtuig, maar als we erin zitten en op willen stijgen, horen we van de piloot dat er nog wat probleempjes zijn met het onderhoud (volgens mij moet je 'onderhoud' doen, vóór je vertrekt) en dus moeten we terug. Ruim een uur later kunnen we pas weg en we zijn ervan overtuigd dat we onze vlucht in Houston gaan missen. De vorige keer hebben we 3,5 uur over de overstap gegaan. We zouden 2,5 uur voor de overstap hebben (11:40 - 14:10), nu hebben we nog maar 1,5 uur over.

Al met al blijkt het redelijk vlot te gaan. Onze vlucht is de enige die op dat moment aankomt in Houston en omdat het maar een klein vliegtuigje is, staat er deze keer geen lange rij. De mensen op het vliegveld in Houston zijn daarentegen nog even onvriendelijk als de vorige keer.

Om 14:10 gaat ons volgende vliegtuig met de bestemming Toronto. Dit keer vliegen we met Air Canada, wat vanaf nu onze favoriete vliegtuigmaatschappij is. In een klein vliegtuigje met veel beenruimte, reizen we comfortabel naar Toronto.

In Toronto is het weer heel anders dan in Houston en Managua. Iedere medewerker die we tegenkomen, vraagt of ze ons kunnen helpen en of we iets nodig hebben. Ontzettend vriendelijk en ook als we door de security check moeten, worden er leuke grapjes gemaakt. Wel is het ontzettend koud! We eten wat op het vliegveld en om 20:45 gaat ons vliegtuig naar Amsterdam. Het vliegtuig zit bij lange na niet vol. Iedereen heeft minstens 2 of 3 plekken voor zichzelf. Als ik aan een stewardess vraagt of het altijd zo is, moet ze lachen en ze zegt dat we heel veel geluk hebben dat het zo rustig is, normaal gesproken zit het helemaal vol! We gaan uitgestrekt op de stoelen liggen (oke, ik ga uitgestrekt op de bank liggen, Pauls schoot dient als kussen voor mijn grote hoofd) en gaan slapend de vlucht door. We zijn vroeger in Amsterdam dan gepland, maar daardoor is de gate nog bezet en kunnen we nog niet het vliegtuig uit. Rond 11:00 staan we buiten Schiphol en is het koud. Hier moet bij vermeld worden dat ik ook niet gekleed ben op de herfst: driekwart legging met katoenen schoentjes en een lang shirt zijn niet voldoende. Ook Paul heeft het koud met alleen zijn trui en lange broek! Snel stappen we de warmte van de trein in en na een uur zijn we thuis.

Thuiskomen is vreemd. In een keer zijn de 3,5e week voorbij en zit je weer op de bank alsof er niets gebeurd is.

We zijn tijdens deze reis redelijk back to basic gegaan (naar mijn mening de beste manier om zo veel mogelijk van een land te weten te komen: de hostels hebben we op het budget uitgezocht, we hebben zo min mogelijk kleding meegenomen ('ik trek aan wat het minst stinkt/vies is'), zo veel mogelijk met locals gepraat en we hebben zo vaak mogelijk het lokale vervoer gepakt.

De reis heeft mooie en een paar minder mooie kanten gehad. Aan de ene kant doet het je beseffen dat ook tijdens reizen er dingen mis kunnen gaan die je al dan niet had kunnen voorkomen en dat je thuisbasis veilig is. Aan de andere kant doet het je realiseren hoe bevoorrecht we zijn in de zin van de luxe die Nederland biedt en hoe veel waarde we hechten aan de materiële zaken in het leven. Dit laatste hebben we ook tijdens deze reis ingezienr: waarom hechten we zoveel waarde aan de materiële zaken in het leven, terwijl er zoveel meer is in de 'wereld daarbuiten'. Ja, het is fijn om schone kleren aan te trekken als je stinkt, maar als dat en zulk soort zaken, het enige is waar je je druk om hoeft te maken in je leven, dan heb je het verdomd goed.

Ik was al verliefd op reizen met de backpack en ook Paul is fan geworden op deze manier van reizen. Het voelt alsof je een slak bent die met zijn huisje op zijn rug van plek naar plek gaat (wij gaan wel wat sneller gelukkig). Het enige waar je je druk om hoeft te maken, hangt op je rug en je bent ontzettend mobiel. Persoonlijk vind ik dit de mooiste manier van reizen en we zijn al plannen voor volgend jaar aan het maken.

Als afsluiter nog een korte samenvatting.

Nicaragua, het land waar:
-bussen die bedoeld zijn voor kinderen je het hele land doorbrengen
-je actieve vulkanen kan beklimmen en er van af kan glijden
-rijst en bonen zowel 's ochtends, 's middags als 's avonds op het menu staan
-de mensen trots zijn op hun taal, cultuur en land (voornamelijk de vulkanen), maar meestal toeristen met open armen ontvangen
-salsa, bachacha en reggaeton ten alle tijden gedraaid worden
-toerisme nog niet zo wijdverspreid is als in andere landen zoals Turkije en Egypte
-mensen het waarderen als je Spaans probeert te praten, verwacht op de grote steden na geen Engels!
-het zo warm is dat je niet weet of je nog nat bent van het zwemmen of gewoon weer zweet
-een volle bus niet per se vol is. Er past altijd nog wel wat bij!
-koffie nog steeds koffie is en niet van dat verdunde slootwater
-er bijna meer kerken zijn dan mensen
-hostels hun deuren sluiten en de deur pas open gaat als je hard roept (en een bewaker wakker wordt) of je de sleutel moet jatten
-de smoothies de beste zijn van de hele wereld
-de natuur ongerept en prachtig is
-mañana mañana iedereens lijfspreuk is
-je om de haverklap een noodstop moet maken voor een koe/kip/os/paard/varken/hond