Nicaragua: Isla de Ometepe

14-10-2015
We willen zo snel mogelijk weg uit Yogi's hostel. De ventilator draait de ene keer als een windturbine en het volgende half uur doet 'tie niets, dus is het erg warm in de kamer. We hebben niet lekker geslapen en we hebben helemaal niets met het hostel, noch met het stadje Moyogalpa. Probleem: omdat we vandaag een motorbike wilden huren, hebben we al voor twee nachten geboekt. We lezen verschillende reviews waaruit blijkt dat meerdere mensen problemen hebben gehad met de familie die dit hostel runt (en tevens ook motorbikes en scooters verhuurt, waar ook al de nodige slechte ervaringen mee zijn geweest), Daar moeten we dus iets op zien te vinden.verzinnen we een verhaal: we hebben de plannen voor de reis moeten omgooien. Ja dat werk vast! Vervolgens wachten we tot de de dame van de scooter weer eens een keertje op komt dagen en dan begint Paul zijn verhaal: we hebben iets verkeerds gegeten en we willen echt terug naar Granada om naar het ziekenhuis te gaan. Say what? Dat hebben we toch niet afgesproken? Daarna schakel ik snel om en zet mezelf in de 'ik-ben-heel-ziek-zwak-en-misselijk'-modus. In beginsel wil de dame er niets van horen: je hebt geboekt en betaald voor 2 nachten. Maar na een kleine discussie krijgen we haar toch zo ver dat we het volle bedrag terug krijgen en gaan we er als een speer vandoor.

We lopen richting de haven en als we een taxi/bus/minivan zoeken, zijn we toch een beetje bang dat het meisje van Yogi of haar baas op de scooter achter ons aankomt. We krijgen een mooi aanbod: een hombre moet richting Playa Santa Domingo (waar wij heen willen) en als we een deel van de benzine betalen, mogen we mee. Stiekem zijn we als de dood dat hij familie is van de eigenaars van Yogi, maar we wagen het erop en rijden met hem mee. Ik was de afgelopen twee dagen een beetje uit mijn doen, maar zodra we de geur van de jungle ruiken en de mooie natuur zien, ben ik weer helemaal zen. De wegen op Isla Ometepe zijn in het eerste gedeelte van het eiland (met vulkaan Concepcion) relatief goed, maar omdat de vulkanen vorig jaar nog is uitgebarsten, liggen er veel stenen en kiezels op de weg, waardoor we in het busje heen en weer worden geschud (en ik dus een beetje misselijk word, karma noemen ze dat). Ook lopen er paarden, koeien, honden en varkens dwars over de weg, waardoor we geregeld een noodstop moeten maken. Een keer is er zo'n steile heuvel, dat het voelt alsof we in de Baron van de Efteling zitten! Om 9:45 komen we heelhuids aan in ons hostel: Hospedaje Buena Vista. En Buena is het zeker. Wat een spectaculair uitzicht! Het hostel ligt aan het strandje naast de vulkaan Maderas en overal staan palmbomen en andere bomen die er heel tropisch uitzien (maar ik ben geen botanist dus verder ken ik de namen ook niet). Er kruipt en vliegt vanalles rond: hagedisjes, libellen, enorme vogels, konijnen en slangetjes. De kamer is prima ($20) met een eigen badkamer. We ontbijten eerst, genieten van het uitzicht en geven onze was af. Een Duits meisje die we in de bus naar Rivas hebben leren kennen, zit hier ook.

Omdat we nog moeten wachten tot de was droog is (we hebben helemaal geen schone kleren meer, op wat we aan hebben na), zwemmen we in Lake Nicaragua. We drogen op op een van de bedjes en zien dat twee dronken, zeer schaarsgeklede, Amerikaanse vrouwen op een quad willen rijden, maar telkens achterna worden gezeten door een blaffende hond. Die hond moest er niets van hebben.

's Middags eten we bij een hotel/resort hier verderop, maar we zijn toch trots dat wij in ons hostelletje een veel beter uitzicht hebben (geen lunch helaas). Als we terugkomen is er geen elektriciteit (dat is vooral lastig als je naar de wc wil en er geen licht is). Omdat we nog moeten wachten tot de was klaar is, hebben we een goed excuus om in de hangmatten te gaan liggen en een dutje te doen.

We besluiten nog om een mini-hike te maken naar Ojo de Agua, een natuurlijke bron die is ontstaan door water van een ondergrondse rivier van de vulkaan. Het is ongeveer 2,5 km lopen en onderweg is er genoeg te zien: bananenbomen, grote bomen, kleine bomen, grote vogels, kleine vogels, grote beestjes, kleine beestjes. Mensen die hun was in de rivier doen, mensen op motors, mensen in de laadruimte van een pick-up. Na een half uurtje komen we aan en zien we eerst een leuk mannetje die kokosnoten en sieraden verkoopt. Hier halen we een kokosnoot en dat voelt behoorlijk tropisch! Na 5 minuutjes komen we bij de ingang en nadat we entree hebben betaald, kunnen we gaan zwemmen. Het water is heerlijk fris en koud.

Op de terugweg is het eigenlijk al te donker (we hebben gewacht op twee meiden van het hostel die later waren dan wij) en we hebben de zaklantaarn niet bij. Dan stopt er een man die ons wel af wil zetten bij het hostel. Graag! Paul stapt voorin en ik spring met de meiden in de laadbak. Binnen een mum van tijd zijn we bij het hostel.

Paul heeft flink honger en we gaan op zoek naar iets te eten. Er is niet veel keuze in dit gebied: duur, vegetarisch of armoeiig. We kiezen voor het laatste: de dure hebben we vanmiddag al gehad, Paul vertikt het om nu vegetarisch te eten (man wil vlees, man doet jaag, man gaat naar grot) dus dan blijft er weinig over. Onze ervaring is tot nu toe, dat hoe slechter het restaurant eruit ziet, hoe beter het eten is. Dat blijkt ook deze keer te kloppen. Een vrolijke serveerster ('Chico, chica' klinkt het heel de avond) helpt ons en een jongen moet nog op de scooter springen om aardappels voor ons te gaan halen. Maar het eten is werkelijk fantastisch!

's Avonds hebben we de ergste regenbui die we tot nu toe hebben gezien!


15-10-2015
Na het ontbijt willen we een motorbike huren. Het regent echter pijpenstelen en de wegen bestaan voornamelijk uit stenen en zand. Veel stenen en veel zand. Ook hebben we niet zo'n lekker gevoel bij de verhuurders van de motorbikes, we hebben er vanalles over gelezen op internet en ook als we naar de voorwaarden vragen, blijkt dat niet helemaal zuivere koffie te zijn. We huren fietsen en willen naar San Ramon waar we nog 1,5 uur moeten hiken om bij een waterval te komen. Het fietsen blijkt alleen niet zo soepel te gaan; niet alleen de wegen zelf werken niet mee, ook het hoogteverschil zorgt ervoor dat we niet zo snel gaan als we willen. Halverwege gaan we wat drinken en als we vragen hoe laat het is, horen we dat het al 14:15 is. En we moeten om 17:00 terug zijn om de fietsen in te leveren! We kunnen niet eens meer gaan kayakken tussen de aapjes want ook dan zouden we te laat zijn (bovendien hebben ze hier geen lantaarnpalen en is het rond 17:30 donker). We besluiten terug te fietsen en lunchen onderweg bij een sjofel, maar goed restaurantje. Hier komen we Nederlanders tegen (ze zitten echt overal!) die ons vertellen dat het pas 13:30 is. Maar tegen de tijd dat we gegeten hebben moeten we toch terug. Al met al was het een mooie tocht zo met de vulkanen op de achtergrond. Meerdere malen moeten we kippen, ossen en varkens ontwijken. Het lijkt alsof die beesten expres wachten tot we er bijna zijn en dan de weg over rennen. Als we terug zijn in het hostel, genieten we van een welverdiend biertje en besluiten we om morgen toch nog naar San Juan del Sur te gaan, in plaats van nog een dag hier te blijven. Het lijkt er niet op alsof het weer beter gaat worden (ook vanavond regent het ontzettend hard) en als we niet kunnen rondrijden op een motorbike, is hier vrij weinig te doen omdat het vrij ver van elkaar vandaan ligt.

Het plan was om morgen rond 4:00 te vertrekken, maar dat plan wordt meteen afgekeurd als we een stelletje uit de US ontmoeten waar we mee gaan eten en 's avonds nog wat mee drinken. Zij nemen morgen om 10:00 een taxi naar de ferry en we besluiten om met hen mee te rijden en de kosten te delen.